Van Devil's Island, Guiana naar Santarem, Brazilië

Bij ons vertrek van Devil's Island merkten wij, dat de kleur van de zee veranderd was. Bij Curacao en ook nog ten noorden van Venezuela was de zee diepblauw, nu is hij veranderd in iets groenigs en is ook niet meer zo helder. Deze kleurverandering neemt toe naarmate wij dichter bij de Amazone komen. De verklaring is simpel, de Amazone stort zoveel sediment in de oceaan, dat het water daar (net als de Amazone zelf) troebel door wordt. Het sediment kan tot 500 mijl uit de kust komen. Het wordt meegevoerd door de warme golfstroom (noordelijk richting Mexico). Het sediment slaat neer voor de noordelijke kusten van Zuid-Amerika en vormt daar met name voor de kust van Venezuela nieuwe eilanden. Wij varen de rivier op, waar de monding 330 km breed is. Vergelijking met de Noordzee, die op z'n breedste punt 500 km haalt, laat zien dat deze rivier enorm is. We varen ook als op een zee, alleen maar water links en rechts, geen spoor van het regenwoud. We varen door naar Macapa, een grote stad (400.000 inwoners) aan de monding en nemen daar twee loodsen aan boord, die de hele trip over de Amazone bij ons zullen blijven. Om een indruk te geven van de grootte van het gebied, het Amazonebekken is ongeveer zo groot als de hele Verenigde Staten van Amerika.
De Brazilianen beweren, dat er wetenschappelijk is aangetoond, dat de Amazone de langste rivier ter wereld is. De Amazone ontspringt in het Andesgebergte in Peru en wordt in het bekken gevoed door 1100 andere rivieren . Één van de belangrijkste daarvan is de Rio Negro die in Guyana ontspringt. Deze rivieren zijn totaal verschillend , de één vol sediment veroorzaakt door erosie, de ander kraakhelder, omdat er in de bovenloop geen erosie meer plaatsvind. Daar waar de rivieren bij elkaar komen vermengen ze niet of nauwelijks en stromen ze zo'n 15 km naast elkaar. Tijdens de regentijd (november-mei) kan het water in de rivier 12 tot 14 meter stijgen en dan sleept hij alles op z'n weg mee. Het schurend effect van de rivier is goed te zien aan de oevers.
Op 5 januari meren we aan de Docas de Santarem Cruise pier. Wij hebben besloten om de stad (een belangrijke doorvoerhaven) niet te bezoeken, er leek niet zoveel interessants te zien behalve de Kathedraal. Wij gaan vandaag een tocht maken door het Tapajos National Forest. We starten bij de pier voor een rit van meer dan een uur door een eentonig landschap. Eentonig, omdat hier goed te zien is hoeveel bos heeft moeten wijken voor de landbouw. Nadat de inkomsten van de rubberplantages wegvielen is men (met hulp van de Amerikanen) begonnen met de ontbossing voor de soja- en pindateelt . Cargill heeft daar een uiterst bedenkelijke rol ingespeeld. Je ziet eindeloze velden met hier en daar een enkele boom. Die bomen zijn beschermd, de Braziliaanse notenboom. Geen boer, die het in z'n hoofd haalt om zo'n boom te kappen, daar staan strenge straffen op (gevangenis en boetes).
Toen de regering deze maatregel bedacht om de boom te beschermen bij de ongehoorde kap van het regenwoud dachten ze in ieder geval de productie van de waardevolle noten op peil te kunnen houden. Wat ze vergaten was, dat met het regenwoud ook de insecten, die voor de pollinatie moeten zorgen verdwenen met als gevolg dat het landschap nu volstaat met stakerige, eenzame notenbomen die nooit vrucht (noten) zullen dragen.
Het Tapajos National forest is een enorm natuurgebied en wij wandelen met onze gids slechts door een piepklein gedeelte. Hij vertelt van alles over de flora en fauna en legt alles in detail uit. Prima voor de meeste deelnemers maar niet voor Ad. Stilstaan is onmogelijk en de gids deed niet anders. Ad was heel erg blij dat na een tocht door de jungle de bus weer in zicht kwam, desalniettemin een prima en leerzame excursie. Op de terugweg passeerden we het dorp Belterra. Belterra is een dorp bekend geworden door Henry Ford, toen hij in 1940 zijn "Fordlandia"-bezigheden hierheen verplaatste voor de productie van auto's met voor de werknemers en bewoners utopiaanse omstandigheden. Huizen, wegen en vervoer alles was beschikbaar. Helaas mislukte het project finaal. De huizen en wegen zijn er nog steeds en het dorp met 12 duizend inwoners wordt aangeduid als een "historic site". Wij gaan weer terug naar de haven van Santarem en schepen in.